โบราณสถาน สถานที่สวยงาม และอนุสรณ์สถานทางธรรมชาติสวนของวัดโจรุริจิ
สวนของวัดโจรุริจิ
เสียงบรรยายกำลังเล่นอยู่
*โปรดเพลิดเพลินไปกับเสียงบรรยายโดยใช้หูฟังของคุณ และระวังอย่ารบกวนผู้อื่น
ปิด
ภายในช่วงกลางศตวรรษที่ 11 สวนของวัดโจรุริจิได้กลายเป็นสถานที่ที่พระสงฆ์มารวมตัวกันเพื่อสร้างอาคารวัดตามริมฝั่งน้ำพุธรรมชาติ หลังจากที่พระภิกษุใหม่ กิเมียว ได้สร้างสำนักสงฆ์ขึ้น ณ สถานที่แห่งหนึ่งท่ามกลางเนินเขาทางตะวันตกของโอดะวาระ
ผู้ที่ขยายบ่อน้ำบริเวณนี้ให้กลายเป็นสระน้ำในสวนและพัฒนาสวนแห่งนี้ก็คือ เอชินเจ้าอาวาสวัดโคฟุคุจิ ซึ่งเป็นเชื้อสายของตระกูลฟูจิวาระ
เมื่อเอชินออกจากเมืองหลวงนันโตะมายังบริเวณนี้ เขาได้ก่อตั้งวัดโจรุริจิเป็นสถานที่สวดมนต์อุทิศให้กับอิชิโจ-อินแห่งวัดโคฟุกุจิ กำหนดขอบเขตของวัด ขยายบ่อน้ำ จัดวางหินจัดสวน และสร้างเกาะกลางบ่อน้ำ
ในปี ค.ศ. 1157 (โฮเก็น 2) เขาได้ย้ายพระอุโบสถไปยังฝั่งตะวันตก และสร้างชายหาดกรวดริมบ่อน้ำหน้าพระอุโบสถ ทำให้สามารถสักการะพระอมิตาภะจากฝั่งตรงข้ามได้ ต่อมา เจดีย์สามชั้นก็ถูกย้ายมาจากเกียวโต และพระเจ้าฮากุซันและพระเจ้าคาสุกะก็ถูกสถาปนาเป็นเทพารักษ์
ในปี ค.ศ. 1205 (เก็นคิว 2) พระสงฆ์ชื่อโชนาโงน-โฮเก็น (พระภิกษุชั้นโฮเก็นจากตระกูลขุนนางชั้นสาม) ได้เดินทางมาจากเกียวโตเพื่อจัดวางหินภายในประตูโรมอง รวมถึงจัดวางก้อนหินในลักษณะคล้ายหาดทรายและแนวหินริมทะเล เพื่อสร้างสรรค์ให้เกิดทิวทัศน์ชายฝั่งทะเลขึ้น
การพัฒนาสวนยังคงดำเนินต่อไป รวมถึงการวางอ่างล้างมือที่จารึกปี “เออินิน 4” (ค.ศ. 1296) ไว้ด้านหน้าอาคารหลัก สิ่งนี้สร้างสวนสไตล์สุขาวดี โดยมีพระอุโบสถและพระพุทธรูปอามิดะ เนียวไร 9 องค์ประดิษฐานอยู่ทางทิศตะวันตก และเจดีย์สามชั้นที่มีพระพุทธรูปยาคุชิ เนียวไรอยู่ทางทิศตะวันออก
ความเชื่อในพระอมิตาภะ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเส้นทางสีขาวสู่สรวงสวรรค์ระหว่างแม่น้ำแห่งความโกรธและความโลภ ได้ถูกแสดงออกตามแนวเส้นที่เชื่อมระหว่างอาคารหลักและเจดีย์ โดยสะท้อนถึงทัศนียภาพของสุขาวดีทางทิศตะวันตก
ในสมัยเอะโดะ มีการเพิ่มหลังคาปีกนกไปด้านหน้าของพระอุโบสถ และชายหาดกรวดถูกปกคลุมเพื่อสร้างทางเดินรอบบ่อน้ำสำหรับผู้ศรัทธา
รูปแบบสวนใหม่นี้ถูกวาดภาพไว้ในหนังสือ “Shui miyako meisho zue” (Supplemental Pictorial Guide to Scenic Spots in Kyoto) และได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวพิเศษโดยรัฐบาล
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ มินามิยามะชิโระโทโนะ โนะ ซาโตะ
วัดโจรุริจิ ตั้งอยู่ในเขตเนินเขาที่อยู่บนเขตแดนระหว่างจังหวัดเกียวโตและจังหวัดนารา
บริเวณนี้แต่โบราณกาลมาเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ของวัดนันโตไดจิอิน เช่น วัดโคฟุคุจิ และวัดโทไดจิ ซึ่งพระภิกษุจากวัดใหญ่เหล่านี้มักจะมาปฏิบัติธรรมและศึกษาเล่าเรียน เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายของโลกียะ
กล่าวกันว่า ชื่อสถานที่ "โทโนะ" นั้นมีที่มาจากทัศนียภาพในอดีตที่เจดีย์สามชั้น เจดีย์หินสิบสามชั้น และเจดีย์โกริงโตะ เรียงรายกันเป็นแนวคล้ายสันเขา จึงเรียกสถานที่แห่งนี้ว่า "สันเขาแห่งเจดีย์" หรือ "โทโนะ"
ปัจจุบัน บริเวณโทโนะยังคงเต็มไปด้วยรูปปั้นพระพุทธรูปหินและสถานที่ต่างๆ เช่น ซากปรักหักพังของวัดซุยกันจิ ซึ่งร่วมกันสร้างสภาพแวดล้อมทางประวัติศาสตร์ พร้อมกับหมู่บ้านและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ รวมถึงทุ่งนา ป่าไม้ และภูเขา
วัดซุยกันจิ
วัดสาขาของโคฟุคุจิ ซึ่งถูกทำลายด้วยไฟในสมัยคะมะคุระ (ค.ศ. 1185–1333) ต่อมาได้รับการฟื้นฟูเป็นวัดเล็กๆ แต่ถูกยกเลิกไปในช่วงต้นยุคเมจิ (ค.ศ. 1868–1912)
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
นันโ
ปัจจุบันคือเมืองนารา
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
วัดโทไดจิ
วัดแห่งนี้สร้างขึ้นเมื่อต้นศตวรรษที่ 8 โดยจักรพรรดิโชมุ เป็นวัดที่เป็นตัวแทนของญี่ปุ่นและเป็นวัดหลักของนิกายเคงอน พระพุทธรูปสำคัญคือพระไวโรจนะ ซึ่งรู้จักกันทั่วไปในชื่อพระใหญ่แห่งเมืองนารา และโถงพระใหญ่เป็นหนึ่งในโครงสร้างไม้ที่ใหญ่ที่สุดในโลก
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
สวรรค์ชั้นสุขาวดี
แดนสุขาวดีของพระอมิตาภะ เป็นโลกอุดมคติที่ปราศจากความทุกข์ เต็มไปด้วยความสุขและความสงบสุข โดยเชื่อกันว่าตั้งอยู่ห่างไกลออกไปทางทิศตะวันตกถึงสิบแสนโกฏิโลกธาตุ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ความเชื่อในพระอมิตาภะ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเส้นทางสีขาวสู่สรวงสวรรค์ระหว่างแม่น้ำแห่งความโกรธและความโลภ
อุปมาอุปไมยสำหรับศรัทธาในการกลับชาติมาเกิดในสวรรค์ตามหลักพุทธศาสนานิกายสุขาวดีตามที่พระภิกษุซานเต้าบรรยาย อุปมาอุปไมยนี้ปรากฏเป็นหลักในม้วนกระดาษที่ใช้สำหรับเทศนา มีเสียงพระศากยมุนีจากฝั่งตะวันออกตรัสว่า “ไป” และเสียงพระอมิตาภจากฝั่งตะวันตกตรัสว่า “มา” เมื่อตอบรับเสียงดังกล่าวแล้ว บุคคลจะเดินไปตามทางสีขาว ไปถึงฝั่งตะวันตกเพื่อไปเกิดใหม่ในโลกแห่งความสุขของการตรัสรู้ที่เรียกว่าดินแดนสุขาวดี
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
สุขาวดี
สวนที่สร้างขึ้นระหว่างสมัยเฮอันและคามาคุระ ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากพุทธศาสนานิกายสุขาวดี เนื่องจากมีเป้าหมายเพื่อจำลองสุขาวดีของพระอมิตาภะ จึงมีสระน้ำในสวนทอดยาวด้านหน้าอาคารวัด จัดเป็นสวนภูมิทัศน์ธรรมชาติควบคู่ไปกับสวนชินเด็นและสวนโชอินสึคุริ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
อ่างล้างมือ
ภาชนะหรืออ่างที่ใช้สำหรับใส่น้ำเพื่อล้างมือ ใช้เพื่อให้แน่ใจว่ามีน้ำสำหรับทำความสะอาดปากและชำระร่างกายหน้าศาลเจ้าชินโตหรือแท่นบูชาของศาสนาพุทธ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ทิวทัศน์ชายฝั่งทะเล
หนึ่งในรูปแบบการแสดงออกทัศนียภาพชายฝั่งทะเลในสวนวัด
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ประตูโรมอง
ประตู 2 ชั้น โดยชั้นล่างไม่มีหลังคา มีชุดไม้ประกอบที่เรียกว่าโคะชิกุมิ รองระเบียงที่ล้อมรอบประตู และมีหลังคาเฉพาะชั้นบน
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
โฮเก็น
ยศภายในลำดับขั้นของสงฆ์ ถือว่าเป็นระดับกลางระหว่างยศ โฮอิน โฮเก็น และฮกเคียว
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เทพารักษ์
เทพผู้คุ้มครองแผ่นดินและสิ่งก่อสร้างให้พ้นจากภัยพิบัติ เดิมทีเทพองค์นี้ได้รับการประดิษฐานเป็นผู้พิทักษ์วัดพุทธ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
คาสุกะ
ความเชื่อในเทพเจ้าคาสุกะ ซึ่งมีศาลหลักอยู่ที่ศาลเจ้าคาสุกะไทฉะ ในเมืองนารา
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ฮาคุซัง
ความเชื่อเกี่ยวกับภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่ครอบคลุมเทือกเขาฮาคุซัง ซึ่งทอดผ่าน 3 จังหวัด ได้แก่ อิชิคาว่า ฟุกุย และกิฟุ และเป็นความเชื่อที่ผสมผสานระหว่างศาสนาพุทธและศาสนาชินโต โดยมีการบูชาเทพเจ้าทั้งสามองค์แห่งภูเขาฮาคุซัง
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
อมิดะ เนียวไร
พระเจ้าแห่งแดนสุขาวดีตะวันตก ผู้อุทิศตนเพื่อขจัดความทุกข์และความสงสัยทุกรูปแบบ และทำให้ความปรารถนาของสรรพสัตว์ทั้งมวลเป็นจริง
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เกาะกลางบ่อน้ำ
สถานที่ที่ตั้งอยู่ระหว่างแดนสุขาวดีทางทิศตะวันออกของพระยาคุชิและแดนสุขาวดีของพระอมิตาภะ โดยเป็นสัญลักษณ์แทนโลกปัจจุบัน
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
หินจัดสวน
ก้อนหินที่จัดวางไว้ในสวนเพื่อเพิ่มความสวยงามและความมีชีวิตชีวา
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
อิชิโจ-อิน
เป็นวัดมงเซกิของวัดโคฟุคุจิ สร้างขึ้นในช่วงยุคเท็นโรคุ (ค.ศ. 970-973) เคยดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดโคฟุคุจิ สลับกับวัดไดโจอิน และถูกยุบเลิกในช่วงยุคเมจิ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เอชิน
ท่านเป็นบุตรชายของฟูจิวาระ โนะ ทาดามิจิ เดิมทีได้เข้าไปจำพรรษาที่วัดอิชิโจอิน และใช้ชื่อว่า กักเคอิ เมื่ออายุ 26 ปี ในปี ค.ศ. 1139 ได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรองเจ้าอาวาสวัดโคฟุคุจิ แต่ต่อมาเมื่อฟูจิวาระ โนะ มุเนทาดะ บุตรชายของฟูจิวาระ โนะ มุเนทาดะ ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสแทน ท่านจึงรู้สึกไม่พอใจและได้ออกไปจำพรรษาที่วัดนารากาวะซันจิ และต่อมาได้ย้ายไปอยู่ใกล้วัดโอดะวาระโจรุริจิ ในเมืองโทโนะ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เจ้าอาวาส
เดิมทีเป็นคำเรียกขานผู้ที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยงานอื่นๆ นอกเหนือจากตำแหน่งหลักในระบบราชการตามกฎหมาย แต่ต่อมาได้กลายเป็นคำเรียกขานผู้ที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยงานเฉพาะทางอย่างกว้างขวาง และในวัดก็มีการตั้งตำแหน่งนี้ขึ้นมาเพื่อดูแลกิจการของวัด
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
วัดโคฟุคุจิ
วัดแห่งนี้ตั้งอยู่ในเมืองนารา เป็นวัดหลักของนิกายโฮโซ วัดแห่งนี้มีประวัติย้อนไปถึงการก่อตั้งวัดเดิมในปีค.ศ. 669 โดยก่อตั้งขึ้นพร้อมกับการย้ายเมืองหลวงไปยังเฮโจในปีค.ศ. 710 วัดแห่งนี้เป็นวัดประจำตระกูลของตระกูลฟูจิวาระ และได้แผ่ขยายอิทธิพลไปพร้อมกับการพัฒนาของตระกูล วัดแห่งนี้มีสมบัติประจำชาติและทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญมากมาย และได้รับการยอมรับให้เป็นมรดกโลก
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
สระน้ำในสวน
สระน้ำที่อยู่ด้านหน้าของพระอุโบสถ ซึ่งเป็นที่ประดิษฐานของพระอมิตาภะ และยังเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สระบัวอันศักดิ์สิทธิ์
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ชูอิ มิยะโค เมะโชะ ซึเอะ
คู่มือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเกียวโต ตีพิมพ์ในปี 1787 (ปีเท็นเมที่ 7) ประกอบด้วยหนังสือ 5 เล่มที่พิมพ์ด้วยหมึก เป็นภาคต่อของหนังสือ Miyako Meisho Zue ที่ตีพิมพ์ในปี 1780 (ปีอันเนที่ 9)
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
สมัยเอะโดะ
เป็นชื่อเรียกสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 260 ปี ตั้งแต่ที่โทคุกะวะ อิเอะยะซุได้ชัยชนะจากการรบเซะคิกะฮะระในปีที่ 5 ของรัชสมัยเคโจ (ค.ศ. 1600) และได้จัดตั้งรัฐบาลปกครองที่เอะโดะในปีค.ศ. 1603 จนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยเคโอ (ค.ศ. 1867) ที่โทคุกะวะ โยะชิโนะบุทำการคืนอำนาจการปกครองกลับไปให้จักรพรรดิ จะเรียกว่า สมัยโทคุกะวะ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ช่วงยุคนัมโบะคุโจ
หมายถึงลำดับเหตุการณ์ที่เริ่มต้นในปี 1331 (ปีเก็นโคที่ 1, เก็นโตคุที่ 3) เมื่อจักรพรรดิโกะ-ไดโกะยกทัพ และอาชิกากะ ทากาอุจิ ได้สถาปนาราชสำนักเหนือขึ้น โดยสนับสนุนจักรพรรดิโกะ-เมียวจากสายจิมโยอิน เหตุการณ์นี้ทำให้จักรพรรดิโกะ-ไดโกะต้องสถาปนาราชสำนักใต้ขึ้นที่โยชิโนะ ก่อนที่ราชสำนักเหนือและใต้จะกลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันในปี 1392 (ปีเมอิโตะกุที่ 3, เก็นจูที่ 9)
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ฐานโดยรอบ
ลายแกะสลักตกแต่งบริเวณด้านข้างของฐานวางองค์พระ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ลูกแก้ว
อัญมณีศักดิ์สิทธิ์ของญี่ปุ่น มักปรากฏเป็นรูปทรงกลมรี มีความเชื่อว่าเป็นอัญมณีที่มีพลังในการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและบันดาลความปรารถนา
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ฝาครอบ
ส่วนหลังคาเป็นหอคอยหินหรือโคมไฟ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ช่องใส่ตะเกียง
ส่วนที่วางแหล่งกำเนิดแสงและส่องสว่าง
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
แท่นกลาง
ฐานรองรับของโคมหิน เป็นส่วนที่ตั้งอยู่บนยอดของเสาหิน และเป็นที่วางสำหรับช่องใส่ตะเกียง ด้านล่างของฐานประดับด้วยลายแกะสลักรูปดอกบัว และด้านบนมีลักษณะเป็นชั้นๆ บนฐานอาจมีการแกะสลักลวดลายโคซะมะ เหนือดอกบัว
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เสา
เสาหินที่ตั้งอยู่บนฐานของโคมหิน และทำหน้าที่รองรับส่วนบนของโคม ซึ่งประกอบด้วยช่องใส่ตะเกียง ฝาครอบ และส่วนตกแต่งด้านบน เช่น ลูกแก้ว
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
แท่น
หินตัดที่อยู่บริเวณส่วนล่างสุดของโครงสร้าง
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ฐาน
ส่วนที่รับน้ำหนักของอาคารและถ่ายทอดลงสู่พื้นดินในอาคารที่สร้างด้วยหินฐาน
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
โคมคาสึกะ
โคมไฟชนิดหนึ่งที่มีเสาเป็นทรงกลม และตัวโคมมีฐานเป็นรูปหกเหลี่ยม
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
หินแกรนิต
หินผลึก มีชื่อเสียงในด้านความแข็ง ความสวยงาม และความทนทาน ถูกนำมาใช้เป็นวัสดุก่อสร้างอย่างแพร่หลาย
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
พระยาคุชิ เนียวไร
พระประธานที่ซ่อนอยู่ภายในเจดีย์สามชั้น สร้างขึ้นในสมัยเฮอัน (ศตวรรษที่ 11) เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญ
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ายยุคคามาคุระ
เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 150 ปี ตั้งแต่มินะโมะโตะโนะโยะริโทะโมะก่อตั้งรัฐบาลปกครองที่คะมะคุระ จนถึงการเสียชีวิตของโฮโจ ทะคะโทะคิ ในปีที่ 3 ของรัชสมัยเกนโค (ค.ศ. 1333)
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
ยุคเฮอัน
เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 400 ปี ตั้งแต่จักรพรรดิคันมุจัดตั้งเฮอันเป็นเมืองหลวงที่ประทับ (ค.ศ. 794) จนถึงมีการจัดตั้งรัฐบาลปกครองคะมะคุริ (ค.ศ. 1185) ซึ่งเป็นสมัยที่อำนาจปกครองมีศูนย์กลางอยู่ที่เฮอันเคียว (เกียวโต) โดยปกติจะแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ช่วงต้นสมัย ช่วงกลางสมัย และช่วงท้ายสมัย หรือหมายถึง สมัยฟื้นฟูระบบการปกครอง(ริซึเรียว) สมัยผู้สำเร็จราชการ(เซคคัน) และสมัยอินเซ (ช่วงปลายสมัยเป็นการปกครองโดยตระกูลไทระ) หรือเรียกว่าเป็น สมัยเมืองเฮอัน
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
เพิงหลังคา
ส่วนที่ยื่นออกมาของหลังคาบริเวณหน้าบันไดของศาลเจ้าหรือวิหาร เพื่อให้พระสงฆ์และผู้ที่มาสักการะสามารถทำเคารพบูชาได้โดยตรง
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด
พระอมิดะ เนียวไร
พระพุทธเจ้าองค์นำทางสู่แดนสุขาวดีทางตะวันตก ทรงเป็นพระพุทธเจ้าที่มีรัศมีอันเจิดจ้าที่สุดในบรรดาพระพุทธเจ้าทั้งหลาย และเชื่อกันว่าทรงสามารถช่วยเหลือแม้แต่ผู้ที่มีบาปหนักที่สุดให้พ้นทุกข์ได้
มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้
ปิด